Rollenspelsupplementbespreking: Call of Cthulhu - Pulp Cthulhu - The Two-Headed Serpent

Rollenspelcampagne

Uitgever: Chaosium

Hardcover / 272 blz. / 2017

Auteurs: Scott Dorward, Paul Fricker & Matthew Sanderson

Achtergrond

We schrijven de jaren dertig. De personages zijn allemaal leden van de Caduceus Foundation. Die kan zijn origine traceren naar 1912, toen Joshua Meadham de apotheek die hij 3 decennia lang in New York City had opgebouwd, verkocht en de winst gebruikte om een liefdadigheid te starten die in heel de wereld medische hulp zou kunnen bieden tijdens noodgevallen – vooral in gebieden die gebukt gaan onder epidemieën, natuurrampen en oorlogen. Joshua doopte zijn nieuwe organisatie ‘Caduceus’, naar de staf van Hermes.

De Player Characters beginnen hun avonturen in 1933, op missie in Bolivia, waar momenteel strijd wordt geleverd tegen Paraguay. De inzet is een stuk grondgebied waar volgens beide regeringen erg veel olie kan worden ontgonnen. In het noordelijk gedeelte van de Gran Chaco – een spaarzaam bevolkte regio vol droge stukken land, grote bossen, gras dat zo hoog reikt als een mens, exotische dieren en doornige struiken – moeten ze zich, vergezeld door een aantal dokters, verpleegsters en muilezels – een weg banen doorheen het oerwoud om daar geneesmiddelen te leveren aan een hulpkamp. Hun leider is de 36-jarige dokter Ursini, die hen al snel toevertrouwt dat hij niet erg blij is met hun aanwezigheid. Ursini beslist daarop dat hij het protocol moet breken en zegt hen dat Caduceus hen nog niet naar Afrika had mogen sturen zonder hen te betrekken bij de ‘binnenste cirkel’. Voor hij hen kan vertellen waar Caduceus dan eigenlijk voor staat, wordt hij echter door het hoofd geschoten, waarop de rest van de Campaign kan beginnen.

Klik op de afbeelding om het volledige artikel te downloaden in pdf-formaat

De Campaign

The Two-Headed Serpent is een volledige campagne van maar liefst 9 met elkaar verbonden avonturen voor het ook al door ons besproken Pulp Cthulhu. Daarin kregen we regels om ‘pulpy’ personages te maken voor het beste horrorrollenspel ter wereld.

Hoewel traditionele scenario’s voor Call of Cthulhu meestal vooral begaan zijn met onderzoek en sociale interactie, terwijl de ontmoetingen met bovennatuurlijke wezens vaak enorm dodelijk zijn, kiest Pulp Cthulhu voor een radicaal andere aanpak, die meer te maken heeft met Indiana Jones, The Shadow, Astounding Stories en gelijkaardige titels uit de jaren dertig dan met de gotische horror van H.P. Lovecraft – al blijven diens schrijfsels en donkere mythologie nog steeds de achtergrond vormen voor Pulp Cthulhu en dus ook voor dit Two-Headed Serpent.

De helden zijn een stuk meer gericht op actie dan in standaard Call of Cthulhu-campagnes en dat is ook nodig – want het betekent meteen ook dat ze een hogere kans hebben om te overleven.

Voor de eigenlijke avonturen aan bod komen, is er een introductie waarin de Keeper (de spelleider) kan lezen wat er eigenlijk precies aan de hand is, hoe de scenario’s met elkaar zijn verbonden en wat er precies wordt verwacht. Er wordt niet alleen dieper ingegaan op de oude en recente geschiedenis, maar ook op de Caduceus Foundation en verschillende andere facties. Ook krijgen we grote kaders met meer uitleg over wat eigen is aan ‘pulpy’ verhalen, hoe het scenario afwijkt van de officiële Lovecraftverhalen (het gaat vooral over een locatie die werd veranderd), belangrijke gebeurtenissen, welke talen er gesproken worden, hoe de Keeper de paranoia kan opbouwen, hoe de scenario’s gestructureerd zijn en de gekozen data. Het is allemaal vlot geschreven, nuttige informatie die veel bijdraagt tot het aanvoelen van de juiste sfeer.

Natuurlijk kunnen we hier weinig onthullen over de avonturen zelf zonder spoilers weg te geven, maar laten we wel al aanstippen dat het eerste scenario (in Bolivia) er goed in slaagt om de actiescènes aaneen te rijgen. Elk scenario is genoemd naar de stad waar het plaatsvindt (Bolivia, New York City, Noord-Borneo, Oklahama, Ijsland, de Belgische Kongo (jawel), Calcutta en nog twee andere locaties die we hier liever nog niet vernoemen om het verrassingseffect heel te houden.

Elk avontuur begint met een beknopte samenvatting, gevolgd door achtergrondinformatie, een introductie voor de spelers, alternatieve punten van aanvang, basisinformatie over de locatie, een opsomming van de verschillende protagonisten, de openingsscène, de verschillende andere scènes, gebeurtenissen en locaties, een conclusie, de beloningen en een overzicht van de verschillende Non-Player Characters en monsters die de personages van de spelers kunnen ontmoeten.

Alles ziet er weer heel mooi uit, zoals we van Chaosium sinds de zevende editie van Call of Cthulhu kunnen verwachten, met glad papier dat een soort ‘perkamentontwerp’ heeft gekregen, sfeervolle, ietwat ruwe kaarten die half de indruk wekken met de hand te zijn getekend en ‘handouts’ voor de spelers die ook in de achterkant van het boek worden herhaald. Daarover hebben we overigens gemengde gevoelens, want aan de ene kant is dit onnodige papierverspilling en hadden we liever meer achtergrondinformatie over de specifieke locaties gekregen, maar aan de andere kant zorgt dit ervoor dat de Keeper niet voortdurend in de achterkant van het boek moet kijken om zich goed voor de geest te kunnen halen wat de Player Characters net hebben ontvangen.

Iets minder geslaagd is de beslissing om de tekeningen van de hoofden van alle hoofdpersonages binnen een avontuur in een kader te plaatsen, waardoor de bruikbaarheid ervan serieus wordt verminderd. Het is immers moeilijk om dit aan de spelers te laten zien zonder te verraden wie ze nog zoal gaan ontmoeten.

Los daarvan zijn de locaties waar de avonturen plaatsvinden uitstekend gekozen en passeert zowat elk mogelijke stijlfiguur het pulpgenre de revue. Elk scenario zou op een avond moeten kunnen uitgespeeld worden, maar dat is dan zonder onverwachte demarches van de spelers en zonder wat de spelleider er misschien bij wil gooien of bij wil improviseren. Overigens begint de Campaign wel in Bolivia, maar hebben de spelers zelf veel keuzemogelijkheden en hoeven de avonturen dus niet in de volgorde waarop ze in het boek staan worden afgehaspeld. Veel hangt af van de aanwijzingen die de personages volgen, al zullen de meeste locaties naar het einde toe sowieso wel bezocht worden.

Conclusie

Al sinds de allereerste scenario’s voor Call of Cthulhu heeft Chaosium een patent gehad op intrigerende scripts, die doorgaans veel achtergrondinformatie bieden, steunen op goede historische research en bovendien de ‘Cthulhu Mythos’ van Lovecraft en diens pennenvrienden in ere houden. Het pulpgenre is nieuw voor het bedrijf, maar ondanks een andere sfeer en richting, blijft The Two-Headed Serpent van begin tot einde entertainen. Alleen een bizarre beslissing aan het begin van Bolivia doet de wenkbrauwen fronsen. Daarin laat de auteur de Keeper al op voorhand zeggen wat er eigenlijk met Caduceus aan de hand is, maar moet dezelfde spelleider de spelers ook instrueren dat hun personages daar nog niet van op de hoogte zijn en dat ze dus moeten doen alsof ze er niets van weten tot alles tijdens het spel zelf wordt onthuld. Dat stukje zouden we dan ook volledig achterwege laten – het is immers veel leuker als de spelers de ‘waarheid’ zelf ontdekken en de voorkennis is eigenlijk nergens voor nodig. Buiten die paar minpuntjes, is The Two-Headed Serpent een absolute aanrader, die voor minstens 9 goed gevulde, leuke avondjes zou moeten zorgen. Kopen, dus!