Gamebespreking: The Legend of Heroes - Trails of Cold Steel III

We schrijven anderhalf jaar na de Erebonian Civil War. Rean Schwarzer — de vermaarde ‘Ashen Chevalier’ — is inmiddels afgestudeerd en is als professor toegetreden tot een nieuwe tak van de Thors Military Academy, waar hij de nieuwste leerlingen van Class VII onder zijn hoede heeft gekregen. Aanvankelijk lijkt alles vrij vreedzaam te verlopen, maar al snel gebeuren er een aantal onverwachte zaken die zowel Schwarzer als zijn studenten voor een reeks immense uitdagingen zullen stellen...

Klik op de packshot hierboven om de volledige recensie te downloaden in pdf-formaat

Het verhaal

Toen we zwaardvechter Rean voor het eerst leerden kennen, was het Erebonian Empire al verscheurd door klassenconflicten, terrorisme en socio-politieke onrust. Class VII was toen al een experiment: de enige klas in de hele academie waarvan de leerlingen niet gescheiden waren op basis van sociale klasse. Adel en leerlingen die van een iets ‘gewonere’ achtergrond afkomstig waren, konden er gemengd les volgen.

Het experiment bleek een succes te zijn, maar de opeenvolgende klasuitstapjes maakten duidelijk dat een burgeroorlog tussen de vier aristocratische huizen en de reformisten onder leiding van Osborne wellicht onafwendbaar zou zijn. Na een coup waarin de aristocratie de meeste grote steden onder het bewind van zijn eigen ‘Noble Alliance’ wist te plaatsen, wist het Imperial Army hard terug te slaan. Na de arrestatie van hertog Cayenne ondersteunde Class VII ‘s lands verenigd leger, met de val van de strategisch belangrijke stad Crossbell en een hernieuwde vrede tot gevolg. Vlak daarna gingen de oorspronkelijke leden van Class VII uit elkaar. Alleen Rean bleef trouw op post en wanneer we hem voor het eerst terugzien in Trails of Cold Steel III, heeft hij resoluut de spreekwoordelijke leraarsmantel om de schouders geslagen.

Het voorgaande is maar een heel kleine schets van de rijke fictieve geschiedenis waar Trails of Cold Steel op bouwt. Net als zijn twee voorgangers, is deze game immers stevig verankerd in het universum van The Legend of Heroes, een reeks computer– en consolegames die in 1989 voor het eerst werd afgetrapt met Dragon Slayer: The Legend of Heroes. Ontwikkelaar Nihon Falcom gooide daarna hoge ogen door de verhaallijn te blijven ondersteunen en verder uit te bouwen in verschillende spin-offs. Twee jaar geleden werd het vierde en laatste deel van Trails of Cold Steel al in het Japans uitgebracht, maar bij ons is het dus eerst de beurt aan Trails of Cold Steel III, dat enkele maanden geleden al zijn opwachting maakte op de PlayStation 4.

Een te rijke geschiedenis?

Heel wat recensenten en fans wijzen er sinds de relase van deze titel op de PS4 op dat het erg moeilijk is om de verhaallijn te volgen zonder voorgaande The Legend of Heroes-games te hebben gespeeld. Vooral kennis van de eerste twee Trails of Cold Steel-delen zou vereist zijn. Wij vinden die stelling echter ietwat overdreven: ja, tal van personages uit de parallelle verhalen en vorige hoofdstukken maken hun afwachting, er wordt niet bepaald kwistig omgesprongen met allerlei verwijzingen naar voorbije gebeurtenissen en de makers hebben er niet veel moeite ingestoken om alles wat bevattelijker te maken, maar zeggen dat er helemaal niets te genieten valt als je met deze game voor het eerst Erebonia induikt, is nu eenmaal een beetje alsof je beweert dat je eerst de originele Star Trek-reeks, alle films, The Next Generation, Deep Space Nine, Voyager en misschien zelfs Enterprise moet gezien hebben voor je naar het veel nieuwere Picard kunt kijken.

Laten we duidelijk zijn: wie de lotgevallen van Class VII op de voet heeft gevolgd, zal vast en zeker een grote meerwaarde vinden in Trails of Cold Steel III. Het is immers een (voornamelijk blij) weerzien met bekende locaties, instituties en vrienden die we een tijdlang niet meer hadden gesproken, maar absoluut noodzakelijk is voorkennis nu ook weer niet. Wel heeft Nihon Falcom een gouden kans laten liggen, want een korte audiovisuele samenvatting van de geschiedenis tot nu toe had wonderen kunnen doen. In de plaats daarvan krijgen gamers die hun kennis van de wereld wat willen bijschaven pagina’s vol tekst voorgeschoteld die 100 uur aan gameplay per titel moet samenvatten — geen ideale manier om iemand te begeesteren, denken we zo. Wie erin slaagt om zich doorheen de volledige verhaallijn te worstelen, zal echter al snel onder de indruk geraken van de rijke achtergrond die sinds 1989 werd opgebouwd.

Wat er ook van zij, er is verhaaltechnisch veel om te bewonderen en dat verandert ook tijdens het spelen van dit nieuwste hoofdstuk rond de Rean Schwarzer en zijn klas niet. Het zit allemaal immers meer knap in elkaar, er is nagedacht over de timing, en de personages voelen driedimensionaal aan. De vele tussenscènes voegen telkens daadwerkelijk iets bij aan het geheel, al kan je ook opteren voor een alternatieve modus waarbij je minder relevante stukjes snel aan jezelf voorbij laat gaan.

Trails of Cold Steel III is en blijft natuurlijk wel een Japans rollenspel, wat betekent dat het gedrag van de personages voor sommige gamers die daar niet zoveel kaas van hebben gegeten misschien wat bevreemdend zal overkomen. Wie de game een kans geeft, zal echter snel geïnvesteerd geraken in het plot en de diverse personages, die allemaal uniek aanvoelen.

Minpuntje is wel dat niet alle tekst is ingesproken door stemacteurs: ondanks de vele gesproken passages, zijn er ook heel wat scènes waarin we het moeten doen met geschreven tekst. Bovendien moeten puristen die alles het liefst in het Japans horen die stemmen apart downloaden en installeren, wat toch een beetje onnodige extra voorbereiding vereist.

Het verhaal begint ook nu weer behoorlijk vredevol en escaleert pas na een tijdje, maar dat geeft ook de ruimte om een band te ontwikkelen met de diverse studenten en Non-Player Characters. De game verloopt volgens een soort schooljaarsysteem waarbij voldoende tijd wordt gespendeerd aan klasactiviteiten. Die laten je toe om te socialiseren met jouw klasgenoten vooraleer je weer de ’kerkers’ van het spel induikt om te exploreren en de strijd aan te gaan met allerlei vijanden.

Gameplay

Gevechten zijn opgedeeld in beurten. Dat soort ‘turn-based combat’ kennen we nog uit heel oude games als The Bard’s Tale, maar natuurlijk oogt alles een stuk moderner. Vooraf grafisch is het soms erg mooi om te volgen, al zijn er ook nieuwe tactische opties om van te genieten.

Als nieuwigheid krijgen we vijanden voor het eerst meters die leeglopen wanneer ze geraakt worden. Eenmaal hun reserves op, kunnen ze gedurende een beurt haast niets meer doen, waardoor ze eventjes erg kwetsbaar zijn voor jouw aanvallen. Ook kan je de andere leden in jouw team nu algemene bevelen geven die ze moeten opvolgen. De bijhorende voordelen kunnen soms het verschil betekenen tussen een gevecht dat winnend wordt afgesloten en een beschamende verliespartij.

Er is strategisch dus meer te genieten dan ooit. Beweging en positionering tijdens het vechten is erg belangrijk geworden, net als het coördineren van de verschillende klasgenoten. Samen met jouw speciale aanvallen, coole combomoves en het grote aantal heel diverse tegenstanders zorgt dit alles ervoor dat Trails of Cold Steel III een behoorlijk verslavende ervaring biedt waarmee je alweer gemakkelijk 100 uurtjes zoet bent. Dat het vierde deel al is verschenen in Azië, maakt alles wat ons betreft nog spannender.

Minpuntjes

Of er dan helemaal geen verdere minpuntjes zijn? Natuurlijk zijn die er wel. Zo zie je dat de Nintendo Switch niet het grafische beest is dat de PlayStation 4 wél is. De resolutie (720p) is een stuk lager, al zorgen de 30 frames per seconde nog steeds voor erg vloeiende bewegingen, een enkele uitzondering niet meegerekend. Ook verloopt de actie soms aan een slakkentempo en voelen de diverse kerkers soms wat eentonig aan. Er wordt dan ook net iets te veel gebruik gemaakt van dezelfde lay-outs en interieurs. Dat die kleine euvels toch niet te veel in de weg staan van een verder sterke game, zegt veel over de vertelkunst van de makers en de goede gameplay. Op naar deel vier, dus!

Beoordeling: 8/10

Dirk Vandereyken