Restaurantbespreking: Brussel - Wine Bar des Marolles

De Brussels Hoogstraat heeft een speciale betekenis voor mij: ik trad er immers ettelijke malen op met mijn improvgroep, die natuurlijk volledig bestond uit acteercursisten van mij. Helaas: de coronapandemie heeft het horecalandschap gedeeltelijk herschapen, we moeten nog aan een nieuw gezelschap bouwen, en niet elk restaurant heeft de crisis overleefd. Gelukkig heeft de in 2007 opgerichte Wine Bar des Marolles dat wél gedaan. Toegegeven: ik ben er ettelijke malen voorbij gestapt zonder binnen te gaan – vooral omdat ik vaak gehaast was en omdat het restaurant enkel van donderdag tot zondag geopend is – maar na mijn eerste bezoek zal ik het daar veel moeilijker mee hebben. Hieronder kan je ontdekken waarom.

Restaurantrecensie_Wine Bar des Marolles

.pdf

Download PDF • 1.61MB

Klik op de link hierboven om het hele artikel te downloaden in pdf-formaat

De wijnbar verhuisde in 2013 van zijn oorspronkelijk locatie in de Zavel (‘Sablon’) naar de Marollen, een eindje onder het gerechtsgebouw en het Louizaknooppunt. Brusselaars weten de wijk al langer te appreciëren, maar ook de meesten onder hen weten niet dat Wine Bar des Marolles wordt uitgebaat door de weinig zichtbare Joël van den Houdt en niemand minder dan sommelier-wijnmakelaar Vincent Thomaes, een van de drijvende krachten achter het befaamde tweesterrenrestaurant La Château du Mylord. Dat schept natuurlijk meteen hoge verwachtingen en dus zijn we benieuwd of die ook zullen worden ingelost.

Ontvangst & interieur

Dat Vincent ook kunstliefhebber is en antiquair is, wordt mooi weerspiegeld door zowel de gevel als het interieur van Wine Bar des Marolles: de buitenkant van het zeventiende-eeuwse gebouw is in een roodbruine kleur geschilderd, maar toch trekken de fantastische dubbele deur en het vrij grote raam de aandacht. Binnen vinden we vooral schilderijen, veel hout en aardse kleuren; een erg ongedwongen en laagdrempelig interieur, dat toch de nodig klasse uitstraalt en het perfecte decor vormt voor een glaasje wijn. Enig minpuntje is dat het toilet zich bovenaan een trap bevindt, wat het ietsje moeilijker maakt voor sommige mensen met een fysieke beperking, maar dat geldt natuurlijk voor veel eetadresjes in de hoofdstad.

Op de eerste verdieping bevinden er zich twee zaaltjes – ideaal voor wie iets te vieren heeft of zaken wilt combineren met lekker eten (en drank), al dreig je zo natuurlijk de sfeer van de grote ruimte op het gelijkvloers te missen.

Klein probleempje bij onze aankomst: blijkt dat we een mailtje hebben gemist waarin Vincent aan het pr-bureau vroeg of we een andere keer zouden kunnen langskomen. De menukaart is immers nog heel eventjes iets beperkter dan gewoonlijk en hij zou ons dan ook willen ontvangen als we over een bredere waaier aan keuzes kunnen beschikken. Desondanks mogen we toch blijven en kunnen we onmiddellijk rekenen op een erg warme ontvangst – en op een sommelier met kennis van zaken, die ons bij elk gerechtje en elke wijn heel wat weet te vertellen. Omdat we beloven om een volgende keer nog dieper op de zaken in te gaan, houden we het in dit artikel nog iets korter, maar dat betekent zeker niet dat de beperktere kaart ons niet in de smaak valt. Integendeel, zelfs.

Het menu

Er wordt wel eens gezegd en geschreven dat Wine Bar des Marolles klassieke brasseriegerechten biedt, maar we zijn eerlijk gezegd niet zeker of we daar wel volledig mee akkoord gaan. Goed, de meeste bereidingen zouden echt wel thuishoren in een van de betere brasseries, maar een écht traditionele brasseriekaart met, bijvoorbeeld, vol-eau-vent, spaghetti bolognaise, en wafels tref je hier gelukkig niet aan.

In de plaats daarvan: tijdloze gerechten die duidelijk de stempel van de chef dragen.

We starten meteen met een onvervalste topper: octopus met oertomaten, pepercoulis en chorizo-olie. Een creatie waarmee chef Alex Van Kalck, die het team in juni kwam versterken, hoge ogen mee gooit: niet alleen is de kwaliteit van de perfect gegaarde octopus op het appel, elk ander ingrediënt voegt iets toe zonder te overheersen en dat is niet zo simpel wanneer je met zulke sterke smaken werkt. De sappige tomaten vormen een mooie harmonie met de lichtjes zoet-pikante kruiding van de pepercoulis, terwijl de chorizo-olie een aardse toets toevoegt en het gerecht mooi grondt. Geen twijfel aan mogelijk: dit is een van de twee of drie lekkerste octopusgerechten die we ooit hebben mogen eten!

Natuurlijk denken we ook graag aan onze vegetarische en veganistisch lezers en daarom kiest mijn fotografe voor de artisjok. Die ziet er prachtig uit en is opengevouwen om een romige saus te onthullen. We hadden eerder al gelezen dat er met tofumayonaise wordt gewerkt, maar dat alles zo mooi in balans zou zijn, hadden we niet meteen verwacht.

Toegegeven: het is een minder toegankelijk bordje dan de octopus, maar de smaken zitten erg goed en de schilfertjes bovenop de saus voegen een klein beetje broodnodige textuur toe.

Mijn hoofdgerecht is lamsrack met beetgare worteltjes, romige pompoen en zoethoutsap. Een interessante combinatie, want de zoete toetsen balanceren de krachtige smaak van het lamsvlees (alweer een uitstekende cuisson, trouwens) erg goed. Het lamsvlees is erg zacht (en wellicht traag gegaard), maar behoudt voldoende beet, terwijl de worteltjes nog licht knapperig zijn.

Eerlijk: we hebben al slechter lamsvlees gehad in het Parijse sterrenrestaurant Le Taillevent.

Van het tweede hoofdgerecht zijn we op voorhand niet zeker of het om dorade of zeebaars zal gaan dus laten we ons verrassen. Onze vis is op het vel gebakken en wordt geserveerd met een eclectische mix van gegrilde groenten, inclusief zeekraal. We weten van Wine Bar de Marolles al dat de aandacht vooral op smaak en iets minder op presentatie is gericht, en dit is misschien het gerecht waarin dat het duidelijkst naar voren komt. Het geeft trouwens een vals ‘homecooking’-gevoel, alsof je op bezoek bent bij jouw (groot)moeder, maar klein details – waaronder de excellent saus – maken duidelijk dat hier meer kookkunst mee is gemoeid dan wat het geval is in de gemiddelde thuiskeuken. Visueel lijkt het op (gestructureerde) chaos, maar in de mond komt alles dan toch samen, al is het op ’t randje: de vis is nét niet droog en de groenten zijn nét niet te lang gegrild, al kennen we Amerikanen die hier misschien geen moord, maar wel een kleine misdaad voor zouden begaan. Lekker, zonder echt indrukwekkend te zijn, dus.

Weer super: de kaasplank die ik als nagerecht bestel. Het is verfrissend om eens een selectie voorgeschoteld te krijgen die niet door dezelfde kaasmeters is gemaakt als zowat de helft van alle Belgische restaurants wel lijkt te gebruiken en bovendien is de keuze fantastisch.

Met zowel zachte als harde, jongere als oudere, met en zonder zoutafzetting of schimmel, zijn heel wat verschillende kazen vertegenwoordigd.

Over het dessert van onze fotografe kunnen we kort zijn: dat is zo snel op dat ik er zelf niet meer van kan proeven!

Wijnen & samenvatting

Tenslotte zijn er natuurlijk nog de wijnen. Wine Bar des Marolles heeft zo’n 200 verschillende wijnen beschikbaar, al houdt de huidige selectie rekening met de coronamaatregelen.

Op de wijnkaart staan voornamelijk biologische, biodynamische, en natuurlijke wijnen, maar het leukste is gewoon om niet zelf te kiezen, de sommelier gewoon z’n werk te laten doen, en pas achteraf te horen krijgen wat je precies voorgeschoteld hebt gekregen.

Eigenlijk zouden we hier graag nog uitweiden over elke keuze, maar dat zal voor een andere keer zijn, wanneer we terugkeren op een moment dat het volledige menu beschikbaar is en we ook tijd hebben om de leuke winkel van de Wine Bar naast het restaurant zelf kunnen bezoeken.

Wat we wél al kunnen verklappen, is dat men hier – bijna vanzelfsprekend – heel goed weet welke drank bij welk gerechtje past. Een aanrader, dan, deze Wine Bar des Marolles? Natuurlijk!