Rollenspelbespreking: Fiasco

Rollenspel

Uitgever: Bully Bulpit Games

Aantal blz.: 132 Jaar: 2009

Auteur: Jason Morningstar

Wanneer we aan iemand die nog nooit heeft gerollenspeeld proberen uit te leggen wat dat precies is, hebben we het gewoonlijk over een game met een spelleider en twee of meerdere spelers. Sinds de intrede van ‘narratieve’ rollenspelen geldt die beschrijving in enkele gevallen echter niet meer. Neem nu Fiasco, waarin de personages verwikkeld zijn in een ‘caper’ – een misdaad- of roofverhaal dat meestal niet al te best eindigt.

Klik op de afbeelding om het volledige artikel te downloaden in pdf-formaat

Voor het spel begint, kies je als groep binnen welke ‘Playset’ je zult spelen. In het boekje van amper 132 pagina’s worden vier Playsets gepresenteerd: een stad in het zuiden van de Verenigde Staten, een buitenwijk, een dorpje in het Wilde Westen en een nederzetting op Antarctica. Op het internet zijn er nog veel meer Playsets te vinden, maar het is natuurlijk ook niet zo moeilijk om er zelf te verzinnen. Vervolgens rol je een aantal dobbelstenen en kies je om de beurt items uit een aantal lijsten die specifiek bij elke Playset behoren. Zo worden de relaties die de verschillende personages met elkaar hebben, wat voor voorwerpen en locaties er zoal in het scenario zouden kunnen voorkomen en wat elk Character wil bereiken.

Elk van die zaken is verder opgedeeld in zes details die deel vormen van de elementen van die categorie. Vervolgens worden de dobbelstenen verzameld, geworpen en samen gelegd. Om de beurt mag een speler dan een dobbelsteen aan een bepaald aspect van een categorie toevoegen. In het totaal zijn er 2 ‘slechte’ en 2 ‘goede’ dobbelstenen per speler.

Fiasco wordt gespeeld in twee aktes, waarin elke speler telkens twee scènes krijgt. Er wordt in een beurtrol gewerkt en elke speler mag kiezen: ofwel legt hij of zij de scène vast (waar alles gebeurt en wie aanwezig is), ofwel kiest hij wat de uitkomst zal zijn. De andere spelers handelen de rest van de scène af. Er kan gekozen worden voor een chronologische volgorde, flashbacks of zelfs fast-forwards. Scènes worden beslist door een witte (‘goede’) of een zwarte (‘slechte’) dobbelsteen te kiezen. Die bepaalt of de scène goed of slecht afloopt. Eenmaal de scène voorbij is, geeft degene waarrond de scène draaide de dobbelsteen aan iemand anders, die hem moet toevoegen aan zijn of haar persoonlijke verzameling. Er is dus niet echt een regel die bepaalt of een actie wel of niet lukt; het gaat meer om het globale slagen of mislukken, waarbij de speler zelf mag invullen wat er dan precies gebeurt. Eenmaal elke speler twee keer aan de beurt is geweest – en de helft van de dobbelstenen dus is opgebruikt – rolt elke speler met zijn of haar eigen dobbelstenen op de Tilt Table. Dat is een tabel die een onverwachte wending in het leven roept. Daarna begint de tweede akte, die grotendeels op dezelfde manier is gestructureerd als de eerste, maar deze keer worden er geen dobbelstenen doorgegeven en hou je die zelf bij.

Fiasco is een erg leuk spel dat vooral erg toegankelijk is voor mensen die normaal nooit zouden rollenspelen, maar wel van een spel als Weerwolven houden. Het is erg dynamisch, maar hangt ook heel sterk af van de verbeelding van elke deelnemer. Zodra enkelen het laten afweten, verliest alles aan spanningskracht en zullen doorgewinterde rollenspelers wellicht gefrustreerd geraken. Ook voor lange campagnes is Fiasco omwille van het opzet natuurlijk weinig geschikt, waardoor je dan toch weer eenzelfde doelpubliek bereikt: rollenspelers die even niets hebben voorbereid of een tussendoortje willen. Binnen dat raamwerk is Fiasco, mede dankzij de uitstekende lijsten en de moeilijke situaties en onverwachte wendingen die ontstaan door heel het opzet, bijzonder geslaagd te noemen.