Interview met Julien Kerknawi – Over distribueren, films maken, en Two Prosecutors

Julien Kerknawi is een Belgische filmmaker die niet bij de pakken bleef neerzitten toen traditionele distributiekanalen zijn debuutfilm links lieten liggen. Met zijn gloednieuwe distributeurlabel Enigma Releasing – gelanceerd rond zijn eigen WO I-epos The Last Front – wil hij ruimte creëren voor gewaagde auteurscinema. Op Film Fest Gent stelde Enigma zijn eerste release, Two Prosecutors voor, een compromisloze thriller met een scherpe maatschappijkritiek die vanaf 5 november 2025 ook in verschillende Belgische bioscopen te zien is. Esmeralda Wolf praatte met Julien over zijn parcours van jonge regisseur tot distributeur met een missie. Ze hebben het over creatieve autonomie, de uitdagingen van onafhankelijke filmverdeling en de drive om het publiek opnieuw te prikkelen met échte cinema. Een interview dat je ook kunt terugvinden op Esmeralda’s blog.

Persbericht en uitnodiging_Enigma Releasing lanceert Two Prosecutors op Film Fest Gent_pri.

Download • 3.02MB

Download het volledige artikel in verrijkt pdf-formaat door op de link hierboven te klikken

Van Filmmaker naar distributeur

Esmeralda Wolf: Kun je in grote lijnen je artistieke en professionele parcours schetsen? Wat beschouw je zelf als de belangrijkste mijlpalen en uitdagingen tot nu toe?

Julien Kerknawi: Ik ben al in mijn tienerjaren als jonge filmmaker begonnen. Samen met mijn zus richtte ik een BV op om mijn debuutfilm te kunnen regisseren. Dat werd The Last Front, een project dat maar liefst acht jaar in preproductie heeft gezeten – vrijwel heel mijn twintiger jaren. Het was een fenomenale rit met hoogtes en laagtes. Enkele kernmomenten zullen me altijd bijblijven: het moeizame productieproces, de allereerste draaidag (op 29 augustus – dat voelt intussen als een verjaardag in mijn leven), en uiteindelijk de release in België afgelopen februari. Dat was een opeenvolging van emoties.

Na The Last Front merkte ik hoe moeilijk de traditionele filmwereld kan zijn. Ik ben altijd erg beschermend geweest over mijn werk en ik wilde mijn film écht in de bioscopen krijgen, maar heel veel deuren bleven dicht. Puur omdat ik geen ‘nepo baby’ ben – ik kom niet uit groot geld of een bekende familie. De grote spelers hadden geen interesse. Dus heb ik besloten om dan zelf de sprong te wagen: ik heb Enigma Releasing opgericht. We brachten The Last Front op eigen houtje uit in de Amerikaanse en ook Britse zalen. Daarna hebben andere distributeurs die film verder opgepikt en is hij een eigen leven gaan leiden. Een geweldige periode, maar toen die voorbij was, viel ik in een groot zwart gat. Mijn ultieme droom was op mijn dertigste al uitgekomen – en dan vraag je je af: wat nu?

Een paar maanden later kreeg ik het antwoord in de vorm van een onverwachte telefoon. [lacht] Mijn Hollywood-agent belde me om het contract te beëindigen. Ik zat bij een van de drie grootste agentschappen, maar na acht maanden lieten ze me al gaan, onder het mom van ‘er is geen werk’. Zo zie je maar wat beloftes waard zijn in deze industrie. Veel mensen zouden dat frustrerend vinden, maar eerlijk gezegd zag ik het juist als motivatie. Elke uitdaging brengt een oplossing met zich mee. Ik ben daar heel stoïcijns in: ik kan goed tegen afwijzing en stress. Als iets niet loopt zoals gehoopt, zie ik dat als reden temeer om te bewijzen dat het wél kan werken.

Die telefoontje van mijn agent twee weken voor Cannes beschouw ik nu als een soort bevrijding. Ik had het gehad met al het gezever. Uiteindelijk is het heel simpel: ik wil films regisseren en ik wil mooie films in de cinema zien. Meer moet dat niet zijn. Dus dacht ik bij mezelf: weet je wat, dan bréngen we toch gewoon films terug naar de bioscoop!

De auteur is heilig

Je gelooft duidelijk sterk in auteurscinema en je neemt grote risico’s met je eerste releases. Kun je wat meer vertellen over de visie achter Enigma Releasing?

Met Enigma zijn we beginnen rondkijken op de filmmarkten, samen met een paar collega’s. We hebben ontzettend veel films bekeken en besloten: we gaan een vijftal sterke films in de Belgische zalen uitbrengen. Two Prosecutors is de eerste van die reeks. Toen ik Two Prosecutors zag, was het meteen een schot in de roos. Die film was een plezier om te ontdekken; ik geloofde er van in het begin keihard in. We hebben geduld uitgeoefend om de rechten te krijgen en een prima relatie opgebouwd met de filmmakers. Natuurlijk zijn dit grote risico’s – zo’n onbekende, arthouse film in de markt zetten – maar ik geloof heel sterk in échte auteurscinema.

Ik heb het dan over échte auteursfilms, niet het soort ‘kunstfilm’ dat eigenlijk een vermomd marketingproduct is, zoals in Hollywood waar er nog maar vijf ‘auteurs’ overblijven en de rest door een grote machine wordt gladgestreken. Het publiek is die eenheidsworst beu; niet voor niets heerst er zoveel apathie rond cinema tegenwoordig. Veel mensen haken af omdat er te veel hebzucht en te weinig authenticiteit rond films hangt. Onze mantra bij Enigma is daarom: de auteur is heilig. Wij kijken niet naar grote sterren of naar spreadsheets vol cijfertjes. Nobody cares about the budget! We kijken zelfs niet naar de taal van de film. We kijken enkel naar één ding: geloof ik wat ik op het scherm zie? Raakt het me of niet?

Als het ons raakt, dan springen we. Zo eenvoudig is het eigenlijk. Neem nu Two Prosecutors: die film van regisseur Sergey (een jonge Russische cineast) voelde voor ons vanaf het eerste moment ‘juist’. Alles klopt eraan, elke keuze is doordacht en authentiek. Wij wilden hem daarom absoluut uitbrengen. Die gedachtegang – kiezen met het hart, niet met de rekenmachine – zit in het DNA van Enigma.

Dat is heel fijn om te horen.

Dank je!

Cinema met de Grote C

Veel mensen – mezelf inclusief – missen die authenticiteit waar je het over hebt. Tegenwoordig draait zoveel rond kijkcijfers en verdienmodellen, dat films met een echt, persoonlijk verhaal nauwelijks aandacht krijgen. Bovendien is er een drempel voor het publiek: wie niet heel actief op zoek gaat, ziet in de grote zalen vaak alleen de commerciële releases en mist zo de betere films.

Ja, precies. Enigma wil net dát veranderen. Wij zijn resoluut een ‘bioscoop-eerst’-huis: we doen niet mee aan tv of streaming. Het is cinema met de grote C. We brengen films terug in de échte zalen, waar ze thuishoren, en we mikken op een publiek dat opnieuw écht film wil beleven. Dat kan soms trager groeien, soms sneller, maar we zijn ervan overtuigd dat het publiek er wel is.

Our volgende film is trouwens totaal anders van toon dan Two Prosecutors: het wordt een warme familiefilm, zo’n echte feelgood voor een zondagmiddag met de hele familie. Maar ook die film ráákt je – hij heeft een archetypisch sterk verhaal en beelden die je onmiddellijk voelt. Er zijn zoveel makers die dat kunnen, maar hun films worden vaak onder de radar gehouden of snel begraven in het aanbod. Wij beleven er net plezier aan om die stemmen op te sporen en naar voren te schuiven.

Jullie durven dus het risico te nemen om zulke films tot bij het publiek te brengen.

Ja, absoluut. En begrijp me niet verkeerd: ik ben niet overmoedig begonnen. Ik heb enorm veel geleerd van The Last Front en de distributie daarvan. Voor de releasecampagne van Two Prosecutors werken we samen met een ervaren pr-partner (Dirk van Badass PR), en dat loopt goed. Ik heb flink wat nota’s kunnen maken over wat werkt en wat niet werkt qua marketing. En Enigma zelf is eigenlijk het resultaat van de drie grote stappen in mijn eigen leven als filmmaker: fase één, dromen van het maken van een film; fase twee, die film daadwerkelijk maken – inclusief alle dingen waarop geen enkele filmschool je voorbereidt (zoals: wat doe je als je film af is en je in een zwart gat dreigt te vallen? Het klinkt grappig, maar dat is het niet). En dan fase drie: mijn stem vinden als filmmaker die nu óók films uitbrengt.

Het is best een vreemde wending: uiteindelijk heb ik gekregen wat ik wilde – mijn film is gemaakt en uitgekomen – maar om dat te bereiken moest ik het allemaal zelf ontdekken. Nu kan ik dat parcours inzetten voor andere filmmakers en hun films. We beleven enorm veel plezier aan dat proces. De reis is het leukste deel, zeg maar. Ik ben echt blij dat ik mijn liefde voor cinema opnieuw heb teruggevonden via dit omwegje.

En geloof me, het blijft spannend! Het is bijvoorbeeld geweldig om de bezoekersaantallen binnen te zien komen na een première. Ik heb Enigma volledig opgestart met mijn eigen middelen, zonder banklening. Dat is sowieso niet eenvoudig – het is erg moeilijk om in de filmsector iets te beginnen als je ouders geen miljonairs zijn, dat kan ik je wel vertellen.

Dat kan ik me voorstellen, ja.

Toch haal ik er enorm veel voldoening uit om het op deze manier te doen. Ik zou het niet anders willen. Het is de enige manier om écht vrij te kunnen ondernemen, zonder compromissen. En kijk, inmiddels staan we er: misschien kunnen we wel om de drie maanden een nieuwe auteursfilm in de zalen brengen. Vervolgens geven we die films ook een mooi naspel in de fysieke verkoop. We hebben zelfs een strategie om fysieke media – de dvd en blu-ray – weer aan te zwengelen.

Ah, jullie geloven ook nog in de dvd en blu-ray? Kan ik Two Prosecutors later echt op schijf kopen?

Jazeker, dat is de bedoeling. De focus van Enigma… Kijk, ik vergelijk film graag met een waardevol stuk perkament dat door een monnik is neergepend. Er bestaan maar een paar kopieën van, zoals een Magna Carta. Ik wil niet zweverig doen, maar daarmee bedoel ik: een film is iets unieks en tastbaars, geen wegwerpartikel. Begrijp me niet verkeerd, we gaan heus geen middeleeuwse manuscripten maken van onze blu-rays, maar we behandelen films wel met respect. In het huidige filmlandschap is de waarde van cinema een beetje verdwenen, vind ik. Stapels middelmatige dvd’s belanden voor één euro in ramsjbakken… Wij willen tegen die trend ingaan.

Er zijn films die je gewoon in huis móét hebben.

Precies! De echte parels wil je toch fysiek op de plank. En ik geloof ook niet dat streaming dé oplossing is voor alles. Kijk eens wat streamers (Netflix en co) bereid zijn te bieden voor films en catalogi – dat is vaak bedroevend weinig. Ik merk het als maker ook aan mijn bankrekening.

Dat merk ik zelf ook, ja!

Al die ‘fancy’ snufjes ten spijt… Uiteindelijk wil ik dat Enigma gezien wordt als een merk dat cinema respecteert. Als mensen ons logo zien, moeten ze denken: dít staat voor liefde voor cinema. We zijn met een team van vijf mensen, en alles wat we bedenken en beslissen gebeurt uit pure passie. Tegelijk, ik geef toe, zit er misschien ook een rebels kantje aan onze aanpak – een soort ‘fuck you’-gehalte naar de gevestigde orde.

Waarin onderscheiden jullie je dan van die gevestigde orde? Wat ontbreekt er vandaag volgens jou in het landschap?

Kijk bijvoorbeeld naar hoe moeilijk een doorsnee beginnend maker het heeft. Ik vertelde je over mijn agent die me liet vallen – ‘er is geen werk’ – en dat ik weer kon gaan smeken om kansen. Wij weigeren dat spelletje mee te spelen. We hebben gewoon door al dat gezever heen gekeken en gezegd: we wéten hoe een goede film eruitziet. We zien dat de cijfers kunnen kloppen als je erin gelooft. En dus gáán we er gewoon voor. In plaats van bij de pakken neer te zitten wachten op een grote studio, brengen wij de films waar we zelf hard in geloven direct naar het publiek. Uiteindelijk is een film voor ons geen product uit een fabriek, maar een puzzel – een enigma – dat we samenleggen. En als alle stukjes passen, dan weet je dat het goed is.

Sorry, dat was een heel lange uitleg van me!

Helemaal niet, ik hang aan je lippen.

Visuele Inspiraties

Welke filmmakers of filmstromingen hebben jou persoonlijk het meest geïnspireerd? Zie je die invloeden ook terug in je eigen werk en keuzes?

Ik ben een enorme fan van Terrence Malick én Ridley Scott – mijn twee favoriete regisseurs. Zij combineren het beste van een duidelijke Amerikaanse vertelstijl met tegelijk veel sfeer en poëzie. Dat is precies de mix die ik zelf ook ambieer. Misschien spreekt dat me extra aan omdat ik deels Franse roots heb. Als je aan romantiek in film denkt en je zegt Frankrijk, dan zeg je ook Italië. Ik ben heel visueel ingesteld en hou van de romantiek van een krachtig beeld. Zo is er in Two Prosecutors een shot van een integere procureur die omringd wordt door corrupte agenten… Dat beeld op zich is zó sterk, daar heb ik geen woord uitleg bij nodig om het te begrijpen. Mijn taak als distributeur is ervoor te zorgen dat de zaal vol zit om dát soort beelden te komen ervaren.

Ja, dat begrijp ik.

Verder ben ik dus heel visueel gedreven. Onlangs hebben we op een festival in Hongkong een film gezien waarmee we nu in gesprek zijn. Die film vond ik fenomenaal. Ik begreep hem, ik vóélde hem – de personages ademen de sfeer van Hongkong uit. Ik ben zelf een maand in Hongkong geweest ooit, en tijdens het kijken waande ik me er meteen terug. Zulke cinema doet iets met je. Ik heb direct een connectie met auteurs die visueel hun verhaal weten over te brengen. En tja, Terrence Malick is Terrence Malick natuurlijk – daar is er maar één van. Films die zo sfeervol zijn en bijna als pure beeldpoëzie werken, grijpen je meteen vast en laten je niet los.

Mag ik – puur persoonlijk – vragen wat je vindt van de films van Pedro Almodóvar?

Eerlijk? Ik moet bekennen dat ik nog nooit een Almodóvar-film gezien heb. [lacht] Sorry!

Geen probleem! En Lars von Trier, zegt die naam je iets?

Zeker. Zijn Melancholia vond ik bijvoorbeeld fenomenaal. Von Trier schijnt zelf erg met depressies te kampen – triest natuurlijk – maar het is en blijft een echte auteur, een kunstenaar pur sang. Wat kan ik zeggen? Een fenomenaal man.

Ik geef je geen ongelijk. Ik herinner me dat ik Antichrist (von Trier) op de première zag en er compleet ondersteboven van was. Een journalist vroeg me nadien wat ik ervan vond en ik stamelde alleen maar dat ik het nog moest laten bezinken. [lacht] Inmiddels heb ik die film zeker vijftig keer gezien, en hij blijft me nog altijd intrigeren.

Kijk, dat soort krachtige beelden grijpen je dus zonder dat je het meteen kan bevatten. Zulke films – zoals die van Von Trier – zijn precies de reden waarom we dit doen. Beelden die je raken als mens, die vergeet je niet. Dat bevestigt voor mij telkens weer waarom je films moet kiezen met je gevoel, en níét met spreadsheets.

Absoluut.

Je moet al helemaal niet – godbetert – de box-officecijfers van een acteur in ChatGPT gooien en op basis daarvan een keuze maken! Toch gebeurt dat tegenwoordig meer dan je denkt. Men stopt dan alle data in een model om zogenaamd veilig te spelen, maar zo werkt de wereld niet. Zo werkt cinema niet. [schudt het hoofd] Nee, ik blijf erbij: ga uit van je eigen smaak en intuïtie. Dan kun je écht verrast en geraakt worden door film.

Maatschappijkritiek als drijfveer

Wat trok je zo aan in Two Prosecutors? Ging het om het scenario, de thematiek, de stijl… Wat overtuigde je om deze film als eerste Enigma-release uit te brengen?

Goeie vraag. Kijk, ik ben nu dertig, en het is eigenlijk pas in de afgelopen zeven jaar dat ik steeds duidelijker merk hoe eerlijke, vrije communicatie meer en meer ingeperkt wordt. Ik zal er niet té diep op ingaan, maar overal – zelfs op het niveau van onze rechtsstaat – zie je signalen dat meningsuiting en rechtvaardigheid onder druk staan. Dat is een gevaarlijke evolutie, vind ik. Ter illustratie: mijn allereerste kortfilm die ik op mijn veertiende maakte, ging over gelijkaardige thematiek in het jaar 1904. Dat thema zit blijkbaar al lang in mij.

Toen ik Two Prosecutors zag, voelde ik meteen: dit verhaal móét verteld worden. De film gaat over een procureur (openbaar aanklager) die een brief in handen krijgt die eigenlijk vernietigd had moeten worden. In die brief staan onthullingen over iemand die onterecht in een strafkamp zit. Die procureur besluit alles op alles te zetten om die persoon vrij te krijgen. Maar hij ondervindt overal tegenstand: aan de voordeur houdt men hem tegen, in de gang wordt hij uitgelachen… Op elke trede van het systeem stuit hij op een muur. Two Prosecutors is geen makkelijke film – je tast lange tijd in het duister over waar het naartoe gaat, je geduld wordt echt op de proef gesteld. Maar dat maakt de ontknoping des te krachtiger: de film bouwt op als een sneeuwbal die steeds groter wordt, tot een fenomenaal einde. Zo’n climax die je compleet omverblaast.

Visueel is de film trouwens ook prachtig. Elke scène is stijlvol en doordacht in beeld gebracht – echt meesterlijk camerawerk. En inhoudelijk is het helaas erg relevant, dichter bij huis dan je zou denken. Als je om je heen kijkt, zie je dat sommige vrijheden en rechten niet meer zo vanzelfsprekend zijn. Ter illustratie: onlangs werd in Groot-Brittannië iemand tot twee jaar cel veroordeeld voor een paar posts op Facebook. Dan denk ik: wow, ik wil niet in een tijdperk leven waarin zoiets kan. Dus als er één film is waarvoor ik met hart en ziel mijn botten wil afwerken om hem in de zalen te krijgen, dan is het deze. Two Prosecutors confronteert ons met iets heel wezenlijks.

Beantwoordt dat een beetje je vraag? [lacht] Enfin, ik vind Two Prosecutors dus een ongelooflijk relevante en sterke film. Je voelt dat de regisseur een meester is die zijn vak volledig beheerst. Het is een sobere film – beperkt aantal locaties, geen bombast – maar hij neemt de tijd om zijn punt te maken en grijpt je precies daardoor bij de keel.

Ik heb uiteraard mijn persoonlijke voorkeuren, maar los daarvan heb ik respect voor alle types cinema. Niet elke film is goed, maar álle films vind ik interessant op hun eigen manier. Ik heb Geschiedenis gestudeerd, dus misschien kijk ik er ook zo naar: elke film is een product van zijn tijd, bijna een archiefstuk van de menselijke geest op dat moment. Stel je voor dat het jaar 2100 is en je kan alle films van twee eeuwen ervoor bekijken – je zou een heel helder beeld krijgen van hoe men dacht en leefde. Fascinerend, toch?

Maar om terug te komen op Two Prosecutors: het verhaal draait om misschien wel de laatste integere man binnen een corrupt systeem – iemand die opstaat voor wat juist is. Ik vóel echt mee met dat personage. Er zijn dingen waar ík in geloof en waarvoor ík wil opkomen, ook al zegt iedereen rondom mij ‘nee, laat maar’. Die koppigheid herken ik in de procureur. Lang verhaal kort: ik heb immens veel respect voor deze film en hij raakt me persoonlijk.

Dat thema raakt je dus ook op persoonlijk vlak.

Absoluut. Niet voor niets werden mensen in Cannes helemaal wild van Two Prosecutors [de film ging daar in wereldpremière – red.] Ironisch genoeg is deze film door de klassieke distributeurs wellicht genegeerd omdat hij Russisch gesproken is. Het is geen Engels gesproken prent met Margot Robbie in de hoofdrol, dus op papier zagen ze er waarschijnlijk geen brood in. Maar dáár trekken wij ons niets van aan. Wij willen gewoon fenomenale films in de cinema brengen. Overigens is Margot Robbie een geweldige actrice hoor – begrijp me niet verkeerd – maar je snapt mijn punt: wij kiezen een film niet omwille van de bekende koppen of de taal, wel omwille van de inhoud en kwaliteit.

Uitdagingen voor een distributeur

Hoe verliepen de onderhandelingen om Two Prosecutors aan te kopen voor distributie?

Heel soepel, eigenlijk. We zijn er heel nederig ingestapt en het gesprek ging bijzonder vlot. We toonden wederzijds respect, en dat maakt zo veel uit. Eerlijk: ik onderhandel niet graag met Amerikanen; dat had ik eerst geprobeerd bij een andere film die we wilden aankopen, en dat voelde alsof je met slangen aan het praten bent. (lacht) Je komt er gewoon niet uit. Bij Two Prosecutors was het daarentegen simpel: er was een eerlijke prijs, duidelijke voorwaarden en respect van beide kanten. Geen gehaaide trucjes, geen eindeloos getouwtrek. Zalig vond ik dat.

Helder. Ik zie dat Two Prosecutors op Rotten Tomatoes een erg hoge score krijgt van meer dan 90%. Hoe belangrijk is zo’n score voor jou als distributeur? En wat zijn je verwachtingen bij het Belgische publiek?

Zo’n unaniem lovende score helpt zeker, hoor. Vooral bij mensen in de industrie of partners die ons nog niet kennen. Niemand kent Enigma Releasing momenteel; ik wéét wat wij waard zijn, maar een ander niet. Dan klampen mensen zich graag vast aan een objectieve metriek, een cijfertje om kwaliteit aan af te meten. Zo van: ‘Kijk, die film heeft universele acclaim, dus het zal wel iets goeds zijn.’ Het geeft een stukje vertrouwen. In die zin opent een Rotten Tomatoes-score deuren of minstens ogen. Het maakt gesprekken makkelijker, merk ik.

Voor mij persoonlijk is het niet het allerbelangrijkste, maar in perceptie speelt het mee. Ter vergelijking: mijn eigen film The Last Front werd in België destijds lauw onthaald door de pers – gemiddeld twee sterren op vijf of zo. ‘Julien bakt er niks van’, schreven sommigen bijna letterlijk. In Amerika daarentegen noemde een invloedrijke filmblog The Last Front de beste oorlogsfilm van het jaar, zelfs boven Civil War. Op Rotten Tomatoes haalde The Last Front in de VS een score van 74%. Ik durf te stellen dat die positieve buitenlandse kritieken hebben bijgedragen aan het enorme aantal zalen dat we voor The Last Front kregen in de States. Mensen daar dachten: hé, die film doet het goed, laten we hem boeken. Het helpt dus zeker om zo’n kwaliteitslabel te hebben.

En hoe ga je om met de negatieve kritiek hier in eigen land? Na je eerste film zo afgebrand worden, dat moet moeilijk zijn.

Goh, eerlijk gezegd kan ik er wel om lachen inmiddels. Je wordt door zoiets getest in je overtuiging. Krijg je negatieve kritiek, dan stel je jezelf de vraag: geloof ik nog altijd even hard in wat ik gemaakt of beslist heb? Zo ja, dan is de rest bijzaak en ga je door. Dan leer je vooral iets over jezelf – dat je een lange adem hebt bijvoorbeeld. Een slechte recensie dwingt je om kleur te bekennen aan jezelf. Als je nog steeds recht in je schoenen staat, heeft dat stukje tekst eigenlijk geen belang. Ik wist dat ik met The Last Front iets waardevols had gedaan, dus die kritiek heeft me uiteindelijk alleen maar gesterkt in mijn plannen.

Ik heb hetzelfde meegemaakt toen ik net als distributeur begon. Er waren mensen – zelfs zogezegde ‘kansenmakelaars’ – die zeiden: ‘Julien is de fout van zijn leven aan het maken. Hij gaat al zijn geld verliezen en alles zal instorten.’ Wel, ze kregen ongelijk. [glimlacht] We zijn intussen een jaar verder en we hebben er zelfs immens veel plezier in. Maar dat bewijst: je móét in jezelf blijven geloven, ook als iedereen om je heen roept van niet.

Heel waar.

Precies. Ik zie een negatieve recensie of reactie nu als een interessante oefening. It is what it is. De vraag is: geloof jij er zélf nog evenveel in als tevoren? Indien ja, dan ga je onverstoorbaar verder. Je leert je eigen overtuiging kennen op zo’n moment. Als ondernemer én als mens. Voor mij heeft die houding geloond. Ik wist dat ik gelijk had over wat ik wilde bereiken, en dat heeft me erdoor getrokken.

Sommige deuren sluiten in dit vak, maar andere gaan open. Elke deur die dichtgaat, creëert weer ruimte voor iets nieuws. Zo heb ik gaandeweg ontdekt dat ik niet per se élke kans om te regisseren wil grijpen. Begrijp me niet verkeerd: ik bén regisseur en zal dat altijd blijven, maar ik ga me niet zomaar op eender welke random set zetten enkel om bezig te zijn. Dat vind ik niet zo boeiend. Waar ik wél plezier uithaal, is iets vormen en uitbouwen waar ik volledig in geloof – zoals Enigma nu.

Weet je wat grappig is? Een van de volgende films die we bijna hebben aangekocht, heeft maar 30% op Rotten Tomatoes. De meesten zouden zo’n film laten links liggen, maar ik vind het de beste film van het jaar. Sterker nog: ik vind hem beter dan Two Prosecutors. En ik geloof er rotsvast in. Zo zie je maar: cijfers zeggen niet alles. Je moet durven varen op je eigen smaak. Uiteindelijk zal het publiek dat ook voelen.

Film Fest Gent en Vooruitblik

Two Prosecutors gaat hier bij ons in première op Film Fest Gent. Waarom koos je voor Gent als lanceerplatform?

Ik heb een enorme liefde voor Film Fest Gent. Het is het allereerste filmfestival dat ik in mijn leven bezocht heb en het heeft me gevormd. In 2013, toen ik nog op de middelbare school zat, kregen we de kans om voor een projectweek ofwel naar het filmfestival van Venetië te gaan feesten, ofwel stage te lopen bij het filmfestival in Gent. Ik heb voor Gent gekozen. Dat was mijn vuurdoop in de festivalwereld en ik was er meteen weg van. Ik liep daar van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat rond, nam álles in me op. Ik wilde overal bij zijn en alles van dichtbij zien. Die herinneringen – twaalf jaar later – zitten nog altijd diep in mij.

Ik ben daarna elk jaar terug blijven komen naar Film Fest Gent, als bezoeker. Ik heb er ongelooflijk veel films gezien, fantastische momenten beleefd. Toen The Last Front af was, was het helaas net te laat om hem in Gent te kunnen spelen, dus dat is er toen niet van gekomen. Maar met Two Prosecutors stonden alle sterren eindelijk goed. Voor mij voelt het echt als thuiskomen om mijn eerste aangekochte film hier te mogen voorstellen. Kinepolis Gent, waar de vertoning is, is waarschijnlijk de belangrijkste cinemazaal uit mijn leven – daar heb ik zoveel herinneringen liggen. Film Fest Gent draagt voor mij een hele diepe emotionele waarde.

Dat kan ik horen. En je hebt ook in Gent gestudeerd, toch?

Klopt, ik ben hier op kot geweest. Het is dus best logisch dat dit extra speciaal voor me is. Een beetje een jongensdroom zelfs.

Prachtig dat het nu lukt om je film daar te tonen.

Ja, ik ben daar zó blij mee. Bovendien weet ik dat het publiek op een festival als Gent openstaat voor dit soort uitdagende cinema. Ze kómen juist om nieuwe ontdekkingen te doen, dus beter kunnen we het niet treffen.

Wat hoop je dat het publiek meeneemt uit de ervaring, nadat ze de film gezien hebben? Waar moeten ze het over hebben in de café’s hierna, wat jou betreft?

Wel, een leuke extra: onze hoofdacteur, Aleksandr Kuznetsov, zal aanwezig zijn bij de vertoning. Als je hoofdrolspeler live voor het publiek verschijnt, maakt dat sowieso indruk – dat geeft een bijzondere dimensie aan de avond. Maar inhoudelijk hoop ik vooral dat de kijkers stof tot nadenken hebben. Ik hoop dat ze beseffen hoe belangrijk het is om de rechtsstaat te beschermen, om de vrijheid van het individu te vrijwaren – zelfs als je het oneens bent met iemand. We vinden het tegenwoordig snel normaal om mensen met een ‘foute’ mening te cancelen of weg te zetten. Deze film toont de consequenties als we die basisprincipes van gerechtigheid loslaten. Ik hoop dat dát blijft hangen en tot gesprekken leidt. En uiteraard dat men gewoon een sterke filmervaring heeft gehad – één die nog nazindert na de aftiteling.

Hoe zie jij de rol van filmfestivals – en specifiek Film Fest Gent – in het uitdragen van zulke auteursfilms?

Een festival kan een veilige haven zijn voor films die geen ‘mastodont’-distributeur achter zich hebben. Het biedt een platform en een vorm van bescherming voor auteurs om hun werk toch bij een publiek te krijgen. Als je bevlogen distributeurs en bevlogen filmmakers samenbrengt op een festival dat daar open voor staat, dan krijg je een prachtige wisselwerking. Dan wordt zo’n festival een stralende baken in het filmlandschap.

Natuurlijk zie je op élk festival ook dingen die je minder aanspreken – dat is nu eenmaal zo. Maar daar draait het niet om. Waar het om gaat, is dat een festival constant in beweging is: elke dag is er iets anders te ontdekken, elke dag kan je verrast worden. Misschien zie je een film die je tien jaar later nog steeds bijblijft. Ik heb al edities van Gent meegemaakt waar ik halverwege uit een film ben gestapt, maar evengoed heb ik films gezien tijdens mijn eerste deelname die me tot op vandaag raken. Die mix van het onverwachte en het avontuurlijke, dat is het mooie aan een festival. Je moet je amuseren en je laten verrassen.

Helemaal mee eens – dat is het plezier van een festivalavond… maar, tot slot, welke plannen heb je na deze première? Hoe ga je Two Prosecutors verder uitbrengen in België, en wat is je lange-termijnvisie voor Enigma?

Two Prosecutors komt vanaf 5 november breed uit in de Belgische bioscopen. Hoeveel zalen precies, zullen we moeten zien – we werken eraan om hem zo wijd mogelijk te krijgen. Op 16 december brengen we daarna onze volgende film uit (welke dat is, mag ik helaas nog niet verklappen – de laatste contracthandtekening is nog niet droog). Uiteindelijk wil ik met Enigma toewerken naar een ritme van enkele films per jaar: pakweg twee in het voorjaar, twee in het najaar.

Dat klinkt haalbaar. De meeste mensen gaan misschien één keer om de paar maanden naar de bioscoop, dus als jullie om de paar maanden een straffe film hebben klaarstaan…

Exact. Jij en ik zouden liefst elke week gaan, maar de gemiddelde kijker gaat misschien één keer om de twee, drie maanden. Dan moeten we zorgen dat er op die momenten iets echt goeds te zien is. Soms koppelen we een release aan een festivalpremière, soms brengen we een film los daarvan uit – dat bekijken we case by case. Wat we wel altijd willen, is dat een film nadien niet meteen verdwijnt. We willen naar een soort ‘reliquaire’ aanpak: een film behandelen als een waardevol artefact in plaats van als een stuk content dat na één weekend vergeten is.

Concreet bedoel ik: we brengen een film uit in de zalen en geven hem nadien een mooi tweede leven via speciale vertoningen, fysieke media, enzovoort. We willen vermijden dat een film gedegradeerd wordt tot ‘iets dat je tussen de soep en de patatten op je telefoon bekijkt’. Een film is géén stukje code op een streamer dat je laat passeren terwijl je aan het strijken bent, weet je. We mikken erop dat mensen onze films bewust beleven, als iets unieks. Dat is waar we naartoe willen.

Heel begrijpelijk.

Voilà.

Slotbeschouwing

Na ons gesprek blijf ik vooral achter met bewondering voor Juliens compromisloze liefde voor cinema. Hij heeft van de obstakels in zijn pad zijn motivatie gemaakt: waar deuren dichtgingen, zette hij er zelf een nieuwe open. Als distributeur verdedigt hij de stem van de auteur en brengt hij films die anderen misschien links laten liggen tóch tot bij het publiek. Zijn verhaal – van jonge debutant die overal bot ving, tot ondernemer die eigenhandig een plek creëert voor authentieke filmkunst – is er een van passie en doorzettingsvermogen. Julien Kerknawi bewijst dat je soms zelf het heft in handen moet nemen om echte cinema levend te houden. Die drive en idealistische visie beloven veel moois voor filmliefhebbers én makers die snakken naar authenticiteit op het witte doek. En zoals Julien het treffend verwoordde: De reis is het leukste deel. Zijn reis is nog maar net begonnen, en wij kijken er met spanning naar uit welk cinematografisch avontuur de volgende halte wordt.

Esmeralda Wolf