Restaurantbespreking - Ibiza, Spanje: Puerto Fino

Ibiza heeft geen gebrek aan mooie plekken, maar Dalt Vila – de oude versterkte bovenstad – blijft toch wel een klasse apart. Nauwe steegjes, steile buitentrappen, verborgen hoekjes, uitzichtpunten met zicht op zee, en aan de voet van de stadsmuur: een charmante haven waar het toeristische kabaal net iets gedempter klinkt. Wie van het centrum uit langs de kade wandelt en voorbij het bronzen Monumento a los Hippies van de Catalaanse beeldhouwer Ció Abellí (een langharige hippievader en zijn dochter) loopt, komt al snel terecht op Plaza de sa Riba – een rustig pleintje aan de rand van een kleine LGBTQ+-buurt. En daar, verborgen tussen het groen en het wit van de gevels: Puerto Fino. Een buitenrestaurant met flair, waar Annika en haar Argentijnse partner Joaquin aan het roer staan. Wij schoven aan.

Restaurantrecensie_Ibiza_Puerto Fino.pdf

Download PDF • 4.45MB

Download de hele recensie in verrijkt pdf-formaat door op de link hierboven te klikken

Ontvangst & sfeer

We arriveren wat later dan gepland, op een avond die voor april opvallend fris en winderig aanvoelt. Puerto Fino is pas opnieuw opengegaan – zoals veel horecazaken op het eiland draait ook hier alles rond de zes toeristische maanden – en de buitenverwarming laat nog even op zich wachten. Toch voelen we ons meteen welkom: Annika en haar team blijken uitzonderlijk attent en voor we het goed en wel beseffen, hebben we allemaal een heerlijk warme deken over onze schouders liggen. Geen overbodige luxe als je in korte rok of T-shirt bent afgezakt naar de haven.

De tafels zijn robuust en ruim, perfect voor het delen van gerechten. Al blijven de eerste vlekken wel opvallend lang zichtbaar – niet ideaal voor wie, zoals wij, met wat onhandige eters aan tafel zit. Maar dat de avond veel meer in petto heeft dan enkel gezellig zitten, blijkt al snel...

Het menu

We trappen af met zuurdesembrood: stevig van korst, luchtig van kruim, met die kenmerkende lichtzure smaak die je alleen krijgt bij een goed rijzingsproces. Daarbij een gerookte aioli met zwarte olijven – vettig en romig, maar met net genoeg scherpte en ziltigheid om je smaakpapillen wakker te schudden. Een ogenschijnlijk eenvoudige opener, maar perfect in balans.

Daarna volgt een tweeluik van kleine kroketjes: eerst de croqueta de jamón de Wagyu, met een goudbruin krokant korstje dat uitnodigend kraakt bij de eerste hap. Binnenin: een zijdezachte, romige vulling met de lichtzoete, nootachtige smaak van wagyuham. De jus die in de vulling is getrokken, geeft een extra umamiboost. En bovenop een zachtzuur zalfje dat het geheel nét dat beetje pit geeft.

De tweede – de croqueta de morcilla de Wagyu – is donkerder van kleur, krokanter van textuur (panko in plaats van broodkruim?) en nog uitgesprokener van smaak. De vulling is smeuïg en verleidelijk, met de diepe, rokerige, bijna aardse smaak van morcilla – een soort bloedworst die hier absoluut tot zijn recht komt. Joaquin verdient alle lof: geen andere kroket tijdens onze reis kan hieraan tippen.

Tussen de gerechten door krijgen we ook wat carasau geserveerd – flinterdun, krokant Sardijns brood met een licht geroosterde, nootachtige smaak. Het knappert als een cracker, smelt bijna weg als een hostie. Perfect om in restjes saus te dippen of gewoon zo te knabbelen.

Een bordje cecina volgt – en wat voor een. Gedroogd en gezouten rundvlees, meestal van de achterbil, met een aanwezige, maar subtiele rokerigheid. Hier is het wagyu: zacht, vlezig, rijk aan umami. De marmering smelt weg op je tong, het mondgevoel is puur luxe. Geen overdaad, geen toeters of bellen, enkel het product in zijn zuiverste vorm. Een gerecht dat je doet stilvallen.

Puerto Fino is, ondanks enkele visopties, duidelijk een steakhouse. De kaart vermeldt trots de afkomst van het vlees: Fris rund, Uruguayaans, Argentijns (Black Angus), Spaans rundvlees, wagyu, en zelfs buey – het vlees van een gecastreerde volwassen stier. Ook Iberisch varken, gevoed met eikels, ontbreekt niet.

De verschillende snitten zijn een feest op zich: vacio (flanklap), lomo alto (ribeye, oftewel entrecôte met vetkern), chuletón (ribeye met been), picaña (staartstuk), solomillo (ossenhaas), entraña (longhaas), secreto (een malse, vette varkensspier) en – uiteraard – hamburgers van wagyu.

Voor ons verschijnt een imposant stuk ribeye mét been, in reepjes gesneden en geserveerd op een warme steen, met een schaaltje Himalayazout erbij. We bakken zelf verder naar smaak. Het vlees is meer dan 45 dagen gerijpt en dat proef je: diep, aards, bijna kazig in de verte, zonder ooit overweldigend te worden. De vetdooradering smelt langzaam weg, het vlees blijft sappig tot de laatste hap. Zelf het korstje toevoegen? Heerlijk ritueel. En dat zout? Versterkt alles nog eens extra.

De bijgerechten zijn bescheiden, maar raak. Sla met een eenvoudige maar lekkere dressing. Patatas bravas met een verdomd slimme salsa die ergens tussen pikant, rokerig en zoet balanceert. En frietjes met padrónpepers, zowel groen als oranje – die laatste zijn rijper, dus net wat pittiger. Een mooie twist.

Dessert is er in drievoud. Eerst de panqueque con dulce de leche: een niet te dikke, goudkleurige opgerolde pannenkoek met een stroperige, karamelachtige vulling. Licht zout en perfect uitgebalanceerd. Vervolgens de flan con dulce de leche y nata: een zijdezachte karamelpudding met een toets van vanille, luchtig gemaakt door een flinke lepel room. En als finale: de tarta de queso, een Baskische kaastaart met donkere, haast geblakerde korst en een zoute, romige kern. Geen van de drie is te zoet. Alle drie zijn ze verrukkelijk.

Wijn

De wijn die ons begeleidt? Een Malpastor Crianza van Bodega La Carbonera (2020). Een houtgerijpte rode met toetsen van rood en zwart fruit, geroosterd brood, gedroogde kruiden en een vleug hazelnoot. Geen dure jongen, wel een perfecte vleeswijn met uitstekende prijs-kwaliteit.

Conclusie

En dus de conclusie? Geen twijfel mogelijk: Puerto Fino hoort bij de beste grillrestaurants van Ibiza-stad. Joaquin weet wat hij doet – met zijn houtskooloven, zijn kennis van vlees en zijn gevoel voor rijping en smaakopbouw. Annika zorgt dat je je welkom voelt. En de plek aan het water maakt het af.

Zeker bezoeken. Punt.

Meer info:

Puerto Fino

Plaça de sa Riba, 4, 07800 Eivissa,

Illes Balears

www.puertofinoibiza.com

+34 624 24 66 77

Tekst: Dirk Vandereyken (herwerkt)

Foto's: Paula van Unen, Phoebe De Witte