Restaurantbespreking - Brussel: Chez Léon
Zeker weten: er bestaan maar weinig restaurants in Brussel die meer iconisch zijn dan Chez Léon. We hebben al eerder geschreven over deze eettempel in de al even legendarische Beenhouwersstraat en dat is niet zonder reden: sinds Léon Vanlancker zijn kleine A la Ville d’Anvers in 1893 – na zo’n 26 jaar – inruilde voor Friture Léon op de ‘Rue des Bouchers’ nummer 18, is zijn zaak uitgegroeid tot een restaurant dat 9 panden beslaat en in zijn beste tijden dagelijks meer dan 1.000 klanten bedient. Wij gingen een kijkje nemen om te ontdekken hoe goed de coronaperiode voorlopig verteerd.
Interieur & ontvangst
Download het volledige artikel in pdf-formaat door op bovenstaande link te klikken
Chez Léon is nog steeds een der grootste restaurants van het land en dat laat zich ook voelen: het terras op de Beenhouwersstraat zit bijna vol en ondanks het feit dat er binnen heel wat verschillend ruimtes en hoeken zijn, zijn de meeste stoelen bezet. Niet-rokers letten overigens best wel op voor ze buiten plaatsnemen, want daar mag er nog een sigaret of sigaar worden opgestoken, terwijl dat binnen vanzelfsprekend niet het geval is.
De ontvangst is even hartelijk als altijd: we worden snel herkend en krijgen een tafel toegewezen. Ook de altijd sympathieke Kevin Vanlancker komt ons nog even begroeten, maar we hebben op geen enkel moment de indruk dat de andere gasten minder aandacht krijgen.
We nemen plaats op de gelijkvloers, waar het zaalpersoneel druk aan het gesticuleren is terwijl er volop gecoördineerd wordt. Dat is ook nodig, want de drukte vereist niet alleen dat er snel, maar ook efficiënt gehandeld wordt.
Het interieur zelf ziet er nog altijd onveranderd uit en werpt je een eeuw of twee terug in de tijd. Ondanks voorbije updates voelt alles erg authentiek aan, met verwijzingen naar het soort klassieke brasseriestijl die je vaak nog in Parijs of hier en daar in Londen kunt aantreffen.
Ook al is het er vandaag niet aan te zien, er wordt ons op het hart gedrukt dat Chez Léon rake klappen heeft gekregen tijdens de voorbije, door SARS-CoV-2 getekende, periode. In Frankrijk heeft groupe Bertrand dan weer om heel andere redenen de banden tussen hun Léonrestaurants en de plaats waar alles ooit begon doorgeknipt, terwijl grote baas Rudy Vanlancker zijn plannen om een vestiging open te doen in Tokio (en, bij uitbreiding, Azië) omwille van de virusgerelateerde perikelen voorlopig heeft opgeborgen. De hoofdzetel in Brussel heeft echter altijd op zichzelf kunnen staan en dus verwachten we een even gezellige ervaring als altijd.
Het menu
Op de menukaart ontdekken we weinig verrassingen: de gerechten zijn voornamelijk Frans(-Belgische) klassiekers die ook op een traditionele wijze worden klaargemaakt. Espuma’s, gevriesdroogde ingrediënten uit exotisch locaties en eetbare schilderwerkjes hoef je hier dus niet te verwachten, maar buiten de mosselen waar Chez Léon zo bekend om staat, is er wel heel wat om uit te kiezen.
We kiezen twee voorgerechten en beginnen met het soort garnaalkroketten waar iemand als Luc Bellings naar op zoek is in Het Laatste Nieuws. Zonder al te veel franjes en mét gefrituurde spinazie en een schijfje citroen, dus. De korst is voldoende krokant en net niet te dik, terwijl we voldoende stukjes grijze garnalen in de vulling proeven. De schaaldierenfond, de geraspte emmanthalkaas en het eigeel zorgen niet alleen mee voor de binding, maar ook voor een rijkere smaak, al zullen pescetariërs wel moeten vragen of er geen gelatine bij verwerkt zit. De garnaaltjes aan de kant proeven ook alsof ze pas gepeld zijn, wat toch altijd een meerwaarde geeft aan een gerecht.
Het tweede voorgerecht is een klassieke bouillabaisse die behoorlijk goed in balans is. Vaak heeft dit soort vissoepen een te pungente geur, waardoor onze goesting al snel verdwijnt, maar dat is hier gelukkig niet het geval.
We vragen ook om twee verschillende hoofdgerechten en aangezien Chez Léon vooral geroemd wordt omwille van zijn mosselen, wordt een daarvan een pot moules marinières. Die bevat extra veel groene selderij en ziet er mede daardoor lekker uitnodigend uit. Het gaat natuurlijk om een gerecht dat weinig ingrediënten bevat en waarbij de keuze van ingrediënten van het grootste belang is, maar daar zit het ook wel snor mee. Overigens vertaalt de frituurgeschiedenis van Chez Léon zich ook naar heerlijk knapperige goudgele Belgische frieten. Als je buitenlandse gasten op bezoek hebt die willen ontdekken hoe we onze frietjes in dit land doorgaans klaarmaken, weet je dus meteen waar naartoe.
Een van de duurste schotels is de gemengde schaaldierenschotel en die weet ons helaas niet echt te overdonderen. Ook hier wordt alles erg naturel opgediend, zonder franjes, op een bedje van ijs en met enkel wat citroen, maar hier hadden we toch wel wat extra bij verwacht om alles een meerwaarde te geven. Leuk dat er verschillende oesters worden opgediend, maar niet alle exemplaren zijn even goed schoongemaakt – verschillende bevatten nog wat zand – en ook de kwaliteit is niet helemaal top. Een rood wijnsausje, een gegratineerde oester of een andere wijze van opdienen zou ze naar een hoger niveau hebben getild. De kreeft is gaar, maar eveneens geen hoogvlieger en deze keer stellen zelfs de mosseltjes wat teleur. Voor deze prijs zou je toch wat kookkunst mogen verwachten, maar die ontbreekt een beetje.
Net als wat de andere gangen betreft, zit de dessertkaart volgepropt met klassiekers, met onder andere een smeuïge chocolademousse, wafels ‘Léon’, en verschillende coupes ijs.
Samengevat
Wie op zoek is naar moderne, creatieve bereidingen, moderne kooktechnieken en grote culinaire verrassingen, mag Chez Léon gerust links laten liggen. Wij vinden het echter wel leuk om soms eens terug te keren naar de basis en de geschiedenis in te duiken – en dan is en blijft dit restaurant nog steeds een van de betere keuzes die je in Brussel kunt maken.
Meer info
Chez Léon
Beenhouwersstraat 18
1000 Brussel
+32 (0)2 511 14 15
Dirk Vandereyken
